Ο προπονητής που θα «κουβαλάει» την Εθνική για δέκα μήνες!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Από τον Νοέμβριο (αυτού του έτους) μέχρι τον Σεπτέμβριο (του άλλου έτους) υπάρχει απόσταση δέκα μηνών. Είναι το διάστημα που θα χρειαστεί η Εθνική μας μέχρι να ξαναδώσει επίσημο αγώνα. Μέχρι, δηλαδή, να ξεκινήσει τη νέα διοργάνωση, τα προκριματικά του Euro 2020, με στόχο την πρόκριση σε τελική φάση μετά από δύο αποκλεισμούς.

Δέκα μήνες! Για το ποδόσφαιρο, δέκα μήνες χωρίς επίσημο ματς είναι μια ολόκληρη ζωή. Προλαβαίνεις όχι προπονητή να βρεις που λέει ο λόγος, διότι αυτό λέει ο λόγος για την Εθνική μας τούτες τις ημέρες με αφορμή την ανανέωση του Μίκαελ Σκίμπε, αλλά να "γεννήσεις" μερικές δεκάδες ποδοσφαιριστές στο μεσοδιάστημα.

Αμέσως αμέσως τις τελευταίες αγωνιστικές, μέσα σε μία εβδομάδα, το ελληνικό ποδόσφαιρο "γέννησε" 2-3. Εναν Στρούγγη στον Ατρόμητο, έναν Δουβίκα στον Αστέρα, έναν βασικό στον Παναθηναϊκό Διούδη με την καταπληκτική εμφάνιση στο Περιστέρι. Φανταστείτε πόσους μπορεί, ως δυνατότητα και ως πιθανότητα το μπορεί, να δημιουργήσει μέσα σε δέκα μήνες.

Με λίγα λόγια, το ποια Εθνική θα έχουμε τον επόμενο Σεπτέμβριο είναι πολύ δύσκολο να το γνωρίζουμε. Επρεπε, όμως, να γνωρίζουμε κάτι για αυτή την Εθνική. Αυτή η σταθερά μας, πέρα από κάποιους ποδοσφαιριστές που πρώτα ο Θεός θα συνεχίσουν να αποτελούν τις κολόνες της, δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά μόνο ο προπονητής της.

Ενας προπονητής τον οποίο γνωρίζουμε. Κυρίως, όμως, ένας προπονητής που γνωρίζει εμάς. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, το μυαλό μας, την ποδοσφαιρική φιλοσοφία μας και πολύ περισσότερο από όλα αυτά, γνωρίζει την Εθνική μας. Ο Μίκαελ Σκίμπε αυτό το έχει ως κεκτημένο. Το "κουβαλάει" μαζί του όπου κι αν βρίσκεται και θα το "κουβαλάει" όλους αυτούς τους δέκα μήνες. Ασφαλώς στα όποια φιλικά αυτό το διάστημα, που κακά τα ψέματα ποτέ δεν αποτέλεσαν βασικό κριτήριο στις Εθνικές ομάδες, αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες δράσεις του που θα αφορούν στην Εθνική μας.

Στην παρακολούθηση αγώνων, Ελλήνων διεθνών, υποψήφιων Ελλήνων διεθνών. Θα το κάνει και θα (τους) ξέρει. Δεν θα χρειαστεί να (τους) μαθαίνει. Αυτό είναι πολύ σημαντική υπηρεσία. Για έναν προπονητή, για τον οποίο δεν θα μετρήσουμε λάθη και σωστά το διάστημα που είναι ομοσπονδιακός τεχνικός, αλλά που σίγουρα σε σχέση με αυτό που πήρε, όταν ανέλαβε την Εθνική, σε σχέση με αυτό που υπάρχει τώρα στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν υπάρχει καν το μέτρο που θα μπορούσε να το συγκρίνει για να βγάλει το αποτέλεσμα. Αν το "η μέρα με τη νύχτα" είναι το τέρμα, μάλλον το έχει ξεπεράσει και αυτό...

Η πρώτη θετική πλευρά, λοιπόν, της ανανέωσης με τον Μίκαελ Σκίμπε είναι αυτή. Με καθαρά ποδοσφαιρικούς όρους. Οποιος άλλος και αν ερχόταν, τώρα, αργότερα ή πολύ αργότερα, θα έπρεπε να μάθει για ελληνική Εθνική ομάδα, χωρίς να την έχει στα χέρια του. Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Ας ρωτήσει κάποιος και τον Κλαούντιο Ρανιέρι, που είχε και το πλεονέκτημα η ομάδα που παρέλαβε να έχει επίσημους αγώνες μόλις μέχρι δύο μήνες πριν...

Υπάρχει, όμως και δεύτερη θετική πλευρά της ανανέωσης της συνεργασίας με τον Μίκαελ Σκίμπε. Είναι πολύ ξεκάθαρο και αν υπάρχει αμφιβολία σε οποιονδήποτε από όλους μας ας ακούσουμε τα λόγια των διεθνών αμέσως μετά τον αποκλεισμό από την Κροατία, πως αυτή η Εθνική είναι ακόμη ένας ανοιχτός κύκλος. Δεν πρόκειται για μια προσπάθεια που βρίσκεται στα τελειώματά της. Ισα - ίσα είναι μια προσπάθεια που βρίσκεται στο ξεκίνημά της. Με διάρκεια ζωής μόλις 2 χρόνων. Για την ακρίβεια, 1,5 έτους, διότι για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο Σκίμπε μπορεί να ανέλαβε στα τελειώματα του 2105, αλλά από τα φιλικά στην Αυστραλία τον Ιούνιο του 2016 ξεκίνησε η δημιουργία της νέας Εθνικής.

Καμία ποδοσφαιρική προσπάθεια, ακόμη και σε σύλλογο αλλά ποιος να σε πιστέψει, σε κάθε περίπτωση όμως ειδικά σε Εθνική ομάδα δεν μπορεί να ολοκληρώνεται μέσα σε μόνο 18 μήνες. Σε "σκάρτες" 10 συγκεντρώσεις. Αντε καμιά 30αριά κανονικές προπονήσεις. Σημαντικός κρίκος, βέβαια, σε μια τέτοια προσπάθεια, είναι ο προπονητής. Ποδοσφαιρικά, λοιπόν, θα ήταν λάθος να λείψει αυτός ο ένας κρίκος, όπως και οποιοσδήποτε άλλος.

Θα ήταν ένα εγχείρημα που απλώς θα είχε μείνει στη μέση. Δεν θα είχε ολοκληρωθεί ποτέ, δεν θα είχε γνωρίσει το αποκορύφωμά του, καλό ή κακό στη συνέχεια θα το δούμε, που θα είχε φτάσει στα όριά του. Αυτή η διαδρομή έπρεπε να συνεχιστεί. Οχι γιατί είναι στα σίγουρα η σωστή, ή μάλλον καλύτερα η πιο σωστή, αλλά διότι δεν έχει τελειώσει. Δεν έχει ακόμη φτάσει στον προορισμό της, ο οποίος μάλιστα είναι ίσως ο πιο σπουδαίος από όσους έχει ψάξει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα από τη στιγμή που άρχισε να πηγαίνει στις μεγάλες διοργανώσεις και μετά. Δηλαδή, από το 2004 και μετά. Διότι τώρα πια, κρίνει και το μέλλον της...